Enkele dagen geleden mocht ik mijn ogen weer eens openen met ‘For the times they are a changin’ van den Bob, gooi daar nog mijn bezoek aan het Sint-Maartensvuur gisterenavond bovenop, en er kwamen weer wat jeugdherinneringen boven. Ik zag de jonge jeugd genieten van hun spel met hun fakkel … Dat die niet altijd even rationeel die brandende toorts gebruiken, is al even evident als dat het waar is. Maar de tijden zijn inderdaad veranderd. In mijn jonge jaren, toen er nog geen recyclagepark bestond, en werkelijk alle afval in dezelfde zak zou belanden, hadden wij ook al een systeem van ‘sorteren’. Alles wat brandbaar was, mocht de ton in. En als die ton vol was, mocht ons Marcske de aanpalende wei in, om daar alles wat in die ton zat te verbranden. Met papier en karton kreeg je het vuur gemakkelijk aan, hoe dikker de plastic, hoe mooier het kleurenpalet tijdens het verbrandingsproces, en als er dan toch eens een stuk ijzer als verstekeling de ton had vervoegd, kon je dat mooi rood laten worden. Eens de ton leeg, en na 97 keer het vuur te hebben aangewakkerd met een lange stok, was ons afval weg (en het gat in de ozonlaag mogelijks weer wat groter, maar daar maakten we toen nog geen problemen van omdat we van dat gat ook niets wisten). For the times they are a changin … wij, de huidige ouders, hebben er al moeite mee dat onze kinderen een kaars zelf zouden aan steken. Zijn wij daarom betere of slechtere ouders dan onze ouders. Zeer zeker niet: het zijn de ouders niet die veranderd zijn, het zijn ’the times’ …